บทส่งท้าย 2

วันถัดมาหลังจากที่พวกเขาได้รับทะเบียนสมรส กู่เซิงและคุณหมอโม่ก็มาถึงซานย่า

ครั้งนี้เป็นงานสัมมนาทางการแพทย์และแลกเปลี่ยนความรู้ จึงแตกต่างกับครั้งก่อนในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้มาก เป็นการพักผ่อนแค่สองคนเท่านั้น ไม่ใช่สิ
งานสิ งาน!

พวกเขาก้าวเข้าไปในห้องพักที่โรงแรม ก็พบว่าระเบียงห้องนั้นเป็นวิวทะเล

โชคไม่ดีเท่าไรที่เป็นช่วงเวลาที่ไม่เหมาะกับการพักผ่อน ด้วยอุณหภูมิหลักสิบและลมทะเลที่พัดแรง วิวทะเลที่มองจากไกลๆ นั้นไม่ดึงดูดเท่าไหร่นัก

เธอหันกลับไป โม่ชิงเฉิงนั้นนั่งเงียบๆ บนเก้าอี้พักผ่อน กวักมือเรียกเธอ

เธอก้าวไปหาเขา “หนาวจัง เมื่อกี้ตอนที่ขึ้นมา เห็นพนักงานเสิร์ฟที่บาร์ข้างล่างใส่ขนสัตว์ด้วยแหละ“ เขาตอบง่ายๆ “อันที่จริง ตอนนี้ไม่ใช่ฤดูที่เหมาะกับการมาที่นี่เท่าไหร่ พวกเราไปสปาข้างล่างกันไหม พวกเขามีห้องส่วนตัวสำหรับสามีภรรยาด้วยนะ”

“ห้องส่วนตัวสำหรับ ’คู่รัก’ ต่างหากค่ะ…” เธอแก้อย่างอ่อนโยน

เขา “เอ๋” ก่อนถาม “ไม่ใช่’สามีภรรยา’หรอกเหรอ”

เธอนั่งยองๆลงตรงหน้าเขา ลูบกรามเขา ก่อนล้อ “ต้าต้า ฉันมีภูมิคุ้มกันคุณแล้วนะรู้ไหม เป็นห้อง ’คู่รัก’ ฉันเห็นชัดเลยล่ะ” พูดจบเธอก็อดหัวเราะคิกคักน้อยๆ ไม่ได้

เขาเปลี่ยนท่านั่ง มือหนึ่งเท้าคาง “จริงเหรอ”

แย่แล้ว เธอเสร็จแน่ เขาเปลี่ยนมาใช้เสียงจักรพรรดิผู้อหังการเย็นชาแล้ว… เขาค่อยๆ จับมือเธอ ก่อนเลื่อนมือลงไปสัมผัสแหวนบนนิ้วนาง หมุนช้าๆ “ไม่ใช่
’สามีภรรยา’ จริงๆ น่ะเหรอ”

เธอนึกขึ้นมาได้ เขาพูดเรื่องนี้หรอกเหรอ

แหวนนั้นหมุนอย่างช้าๆ บนนิ้วเธอที่ยังอยู่ในภวังค์

ถ้าเธอบอกว่าเขาหลอกเธอจนจดทะเบียนสมรสด้วยนี่ แฟนคลับหลายสิบหมื่นของเชานี่คงจะยิงหัวเธอตายแหงแก๋แน่ๆ แต่ก็เป็นเรื่องจริงนี่นา…

เรียบร้อยหมดจด รวดเร็ว และง่ายดาย ทันใดนั้นเองทะเบียนสมรสพวกเขาก็ถูกส่งให้ในมือ

เธอยังไม่ทันชินกับการที่เป็นสามีภรรยากันทางนิตินัยแบบนี้ ก็บินมาซานย่ากันแล้ว

บนระเบียงนั้นลมทะเลพัดแรง

“เธอกำลังคิดอะไรอยู่เหรอ” นิ้วเขาม้วนผมยาวๆ ของเธอเล่น

เธอรู้สึกกังวลนิดๆ ที่จะบอกเขาเรื่องที่เธอกำลังคิดเกี่ยวกับลำดับเหตุการณ์
จดทะเบียนสมรสเมื่อวาน โดยเฉพาะตอนที่ถ่ายรูป และคุณปู่ที่ยิ้มกว้างให้พวกเขาขณะที่บอกให้พวกเขาขยับเข้ามาใกล้ชิดกันอีกหน่อย

เธอมองนิ้วเขา นิ้วที่โครงร่างชัดเจน มือของคุณหมอ

และเป็นมือของคุณหมอที่ดูดีมาก

เป็นครั้งแรกที่เธอเป็นคนเริ่ม เอื้อมมือออกมาพันรอบคอ ก่อนกระซิบเบาๆ ข้างหูเขา “ฉันกำลังคิดว่าพวกเราแต่งงานกันแล้วจริงๆ”

เขาหัวเราะ “อย่าบอกนะว่าเธอมีทางเลือกอื่นน่ะ”

เธอชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนแก้มแดงระเรื่อ

เหมือนว่าจะเป็นครั้งแรกที่เขาพูดอะไรแบบนี้ ไม่สิ เขาเคยพูดแล้ว ตั้งแต่แรก ไม่นานนักหลังจากที่พวกเขาพบกัน เขาก็พูด แต่ครั้งนั้น มันก็แค่ล้อเล่น

“ใจลอยอีกแล้ว” เขาไม่พอใจนิดๆ

“ฉันกำลังคิดเรื่องครั้งแรกที่คุณจีบฉัน” เธอรีบอธิบาย

“จีบเธอเหรอ”

เอ๊ะ ไม่ใช่สิ เธอพบว่า คำพูดครั้งแรกของเธอนั้นแทบไม่ได้ผ่านสมองเลย “ฉันหมายความว่า ตอนที่พวกเราเพิ่งเจอกัน ตอนซ้อมสคริปน่ะค่ะ” เธออดเขินนิดๆตอนที่พูดคำสามคำนั้นจนต้องใช้วิธีอ้อมไปอ้อมมาเพื่อจะอธิบายเรื่องราว

และความเงียบงันก็ห่อหุ้มทั้งคู่ไว้พักหนึ่ง

อากาศนั้นหนาวเย็น

เธอเป็นห่วงว่าจะเป็นหวัดเพราะว่าสวมเสื้อและกางเกงขาสั้นกันทั้งคู่ จึงอยากลงจากตัวเขา กลับเข้าห้อง เธอขยับลงมายืนตอนที่เขาดึงเธอเข้าไปกอดอย่างไม่ทันคาดคิด

“เซิงเซิงม่าน…” เขาเล็มหูน้อยๆของเธอ

“หืมม์” มือเธอนั้นชาและจั๊กจี้

“ฉันรักเธอ” เสียงเขานั้นอบอุ่นอ่อนโยนที่ราวกับกำลังร่ายมนต์

“เธอรักฉันไหม”

ราวกับเวลาย้อนกลับไป

พวกเขาย้อนกลับไปที่จุดเริ่มต้น… คนสองคน ที่ถูกคั่นไว้ด้วยอินเตอร์เน็ตที่แสนกว้างใหญ่ กำลังพูดสคริปต์

เหมือนกับพวกเขานั้นไม่ได้อยู่ในซานย่า แต่อยู่หน้าคอมพิวเตอร์ เขานั้นยังไม่ได้เปิดเผยหน้าตากับเธอ และเธอไม่เคยรู้เลยว่า เขารู้ชื่อเธอและต้องการให้เธอตกหลุมรักเขาที่ละก้าวๆ ตั้งแต่แรก

“กลับห้องกันเถอะ” เขาเอ่ยเบาๆ

เสียงหัวใจเธอนั้นดังขึ้นเรื่อยๆ

แต่หัวใจเธอนั้นเต้นช้าลงเรื่อยๆ …

คำพูดเขานั้นทำให้ร่างกายเธออ่อนยวบ

“ไม่อยากเข้าห้องเหรอ อยากทำข้างนอกตรงนี้เหรอ”

“……ไม่” เธอพยายามดิ้นออกจากอ้อมกอดนั้น

ไม่นะ บนระเบียงเหรอ…

ถึงระเบียงจะกั้นปิดไว้หมด ไม่มีคนมองเข้ามาได้ก็เถอะ แต่นั่นมัน…

โชคไม่ดีที่โถวไผต้าเหรินเริ่มรู้สึกว่าที่นี่แหละดีแล้ว เหมือนว่าคืนที่แสนสำคัญควรที่จะพิเศษยิ่งขึ้น เขาไม่ให้โอกาสเธอปฏิเสธ ใช้การกระทำบ่งบอกทุกอย่าง เสียงเขาข้างหู พูดกับเธอเบาๆ เขาเรียกเธอว่า เซิงเซิง เซิงเซิงม่าน กู่เซิง ที่รัก กระซิบอย่างหลงใหล ล่อลวงเธอด้วยน้ำเสียงที่เจือความปรารถนาที่เขาไม่ต้องการซ่อนไว้แม้แต่น้อย…

ตั้งแต่คบกันนั้นเขามักจะหยุดที่ขั้นสุดท้ายเสมอ

ไม่ว่าจะนอนเตียงเดียวกันกี่ครั้ง เขาก็ปฏิเสธที่จะก้าวข้ามเขตแดนสุดท้ายนั้นแม้แต่ก้าวเดียวมาเสมอ

จนกระทั่งคืนนี้

แสงไฟจากในห้องผ่านประตูกระจกตรงระเบียงทอแสงมาตรงเธอ

และก็เหมือนทุกอย่างหยุดนิ่ง

ด้วยความงุนงง เธอลืมตามองเขาอย่างตื่นเต้น เขาที่มีแสงตะวันเป็นพื้นหลัง อยุ่ตรงหน้าเธอ “เซิงเซิง…” เขาที่เต็มไปด้วยอารมณ์ปรารถนาที่ไม่ซ่อนเร้นไว้แม้แต่น้อยตอนที่เขาจ้องมองเธอ “เด็กดี ให้ฉันดูนะ” เธอกัดริมฝีปาก หลับตาลง ฟังเสียงลมหายใจที่ค่อยๆ ประสานเข้ากับของเขา… ค่อยๆ ปล่อยมือที่ดึงเสื้อเขาไว้แน่น…

ไม่ขัดขืนอีกต่อไป

……

ในที่สุดเมื่อเขาอุ้มเธอเข้าไปในห้องนั้น ร่างกายเธอรู้สึกเหมือนจะหลุดเป็นชิ้นๆ จนเธอไม่อยากแม้แต่จะยกนิ้วขึ้น รู้แค่เขากำลังกอดเธอไว้ และไม่นานนัก ทุกอย่างก็เกิดขึ้นอีกครั้ง ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี แม้แต่จะลืมตาก็ยังลืมไม่ขึ้น เธอก็ขอร้อง “ฉันง่วงมากเลย…”

เขากล่อมเธอด้วยเสียงต่ำแหบพร่า

เธอเหมือนจะได้ยินเสียงตัวเองประท้วง แต่ขณะเดียวกันก็รู้สึกเหมือนหลับไป เธอไม่แน่ใจว่าเธอแค่ฝันไปหรือทุกอย่างเป็นความจริง และเขายังไม่หมดแรง พอเธอตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ท้องฟ้าก็มืดแล้ว

พวกเขาจะไปทานมื้อเย็นที่ไหนกันดี

ในห้องอาหารโรงแรมข้างล่าง เธอเหลือบมองเมนูที่พนักงานเสิร์ฟแนะนำแล้วก็อดถอนใจเงียบๆ ไม่ได้ แพงเกินไป!

ชายหนุ่มข้างๆเธอนั้นไม่สนใจราคาเท่าไหร่ คิดแต่เรื่องมาฮันนีมูนเท่านั้น แต่กู่เซิงที่ยังเรียนไม่จบนั้นทำตัวเป็นศรีภรรยา วางเมนูลง คว้ามือเขาเดินจูงออกไปข้างนอก

อันที่จริงจะทานอะไรก็ได้ทั้งนั้น

แค่ได้จับมือกันแบบนี้ เดินถนนที่ไม่มีคนรู้จักแบบนี้ – เป็นความรู้สึกเต็มอิ่มจริงๆ

พวกเขาเดินมาถึงแหล่งร้านอาหารจำนวนมาก เลือกร้านอาหารทะเลร้านหนึ่งก่อนนั่งลง โม่ชิงเฉิง คนรักอาหารทะเลนั้นจัดการสั่งมาจนเต็มโต๊ะ เธอเหลือบมองราคาบนตู้ปลาเป็นๆ แล้วอยากจะ……

“บ่ายนี้เหนื่อยจัง” เขาเอนตัวพิงเธอ “ฉันต้องเติมพลังหน่อย”

“……” เธอหน้าแดงจนไปถึงหู

“เธอกำลังคิดอะไรอยู่น่ะ” เสียงเขาทุ้มต่ำมีแววหยอกล้ออยู่ท้ายประโยค

“……” เธอนั่งลงทันที ไม่กล้าคิดจะให้เขาเปลี่ยนร้านอีก

เมนูจานหอยมากมายถูกนำมาวางบนโต๊ะ

เธอเข้าใจแล้วว่าโม่ชิงเฉิงเชี่ยวชาญการกินอาหารขนาดไหน

เนื้อหอยที่ควรจะแงะออกจากเปลือกได้อย่างยากลำบาก พอผ่านมือเขาก็เป็นเรื่องง่ายๆ แค่สองวินาทีเขาก็จัดการได้แล้ว เธอพยายามอยู่เป็นนาที จนเนื้อหอยโดนทิ่มจนเละก็ยังดึงออกมาไม่ได้สักชิ้น…

และก็มีไม้จิ้มฟันยื่นมาตรงหน้าเธอ

เขาใช้ไม้จิ้มฟันจัดการดึงเนื้อออกมา จ่อที่ริมฝีปากเธอ

เธอลดสายตาลง กัด รับเข้าปาก

“อร่อยไหม” เขาเสิร์ฟให้เธออีกชิ้น

“อืมม์” มันอร่อยมากจริงๆ

เธอยื่นหัวไป งับชิ้นถัดไปเข้าปากแบบไม่ต้องเรียก ก่อนที่จะรู้รสชาตินั้นเอง เขาก็ก้มลงมา “กิน” ทั้งลิ้นและเนื้อหอยพร้อมกัน ปล่อยเธอ ก่อนจะยิ้มน้อยๆ “อร่อยจริงด้วย”

ทำไมถึงรู้สึกว่าพวกเขากำลังรักกันหวานแหววต่อหน้าสาธารณชนแบบนี้

แล้วก็…

ขณะเธอขยับตัวหนีเงียบๆ ก็รู้สึกว่าโทรศัพท์มือถือสั่น

มีคำแจ้งเตือนพิเศษบนหน้าจอ เขาโพสเว่ยป๋อ

เว่ยป๋อที่เขาไม่เคยอัพเดทเป็นหมื่นปี… อย่าบอกนะว่า… อุ๊ยตายว้ายกรี๊ด!

เธอค้อนใส่เขาที่มองเธออย่างใสซื่อ ขณะที่เขาก้มหน้าก้มตาแงะเนื้อหอยออกจากเปลือกให้เธอกินต่อ เธอไม่กล้าดู…

“คุณโพสอะไรคะ”

เขาทานต่อ “ก็แค่สองสามคำ”

คำตอบง่ายๆ ที่ทำให้เธอกลืนคำที่อยากจะพูดลงคอ ตัดสินใจว่าดูเองคงจะดีกว่า

ผลก็คือ: ทันทีที่เธอเปิดเว่ยป๋อ เธอก็ถูกถล่มด้วย @ จากทุกทิศทุกทาง

และ “สองสามคำ” ของเขานั้นก็แค่ไม่กี่คำ…

เชียงชิงจื่อ: สถานะ: แต่งงานแล้ว *ยิ้ม*

ภายใต้โพสเขานั้นท่วมท้นด้วยคำอวยพรและเสียงร้องไห้อกหัก

และคนที่เธอตามในเว่ยป๋อก็โผล่มากันหมดเหมือนนัดกันไว้

เฟยเฉา: @เซิงเซิงม่าน โว้ย! แต่งจริงๆน่ะเหรอ! รู้สึกเป็นไงมั่ง

โต้วโต้วโต้วปิง: @เซิงเซิงม่าน… *น้ำตาไหล* ต้าเหริน เว่ยป๋อของคุณมีไว้อวดความสัมพันธ์หวานแหววเท่านั้นเหรอไง คุณยังจำเหล่าสหายเก่าอย่างพวกเรา หรือสมาพันธ์ของคุณได้บ้างไหมเนี่ย เชอะ เชอะ เชอะ เชอะ

Wwwwk: @เซิงเซิงม่าน ทำเครื่องหมาย! พวกเขาอยู่ที่ซานย่า

เฟิงหย๋าซ่ง: @เซิงเซิงม่าน ฉันแค่ไปห้องน้ำแป็ปเดียว จู่ๆ นายก็แต่งงานได้ไง กลางดึกแบบนี้ พวกนายกระโดดขึ้นรถเมล์ไปก่อนกลับมาซื้อตั๋ว[1] แล้วมาประกาศว่าแต่งงานแบบนี้ บอกความจริงมานะ!

เจ๋อเม่ยชายี่: @เซิงเซิงม่าน… เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อไหร่เนี่ย

เกิงเสี่ยวซิน: @เซิงเซิงม่าน ทำเครื่องหมายแบบป้อแป้ตรงนี้ เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อไหร่อะ …

เธอ……

ทันใดนั้นเองอีกโพสก็เข้ามา ไม่สิ โพสติดๆกันเลยโพสติดๆ กัน เขาโพสเว่ยป๋อรวมๆ กันแล้วแค่ร้อยนิดๆเอง ตามปกตินานๆ ทีถึงจะมีข่าวหรือข้อความสักคำจากเขา อาจจะเป็นสิบวันหรือครึ่งเดือนเลยด้วยซ้ำ แต่วันนี้เขากำลังสแปมหน้าจอ และนอกเหนือจากนั้นเป็นการตอบข้อความ! ไม่เว้นแต่สักความเห็นเดียว! เขาตอบทุกความเห็น!

ที่ละบรรทัดๆ ยาวลงไปบนหน้าจอคือคำตอบของเขา…

เชียงชิงจื่อ: ดีมาก // เฟยเฉา: @เซิงเซิงม่าน โว้ย! แต่งจริงๆน่ะเหรอ! รู้สึกเป็นไงมั่ง

เชียงชิงจื่อ: ใช่แล้ว // โต้วโต้วโต้วปิง: @เซิงเซิงม่าน… *น้ำตาไหล* ต้าเหริน เว่ยป๋อของคุณมีไว้อวดความสัมพันธ์หวานแหววเท่านั้นเหรอไง คุณยังจำเหล่าสหายเก่าอย่างพวกเรา หรือสมาพันธ์คุณได้บ้างไหมเนี่ย เชอะ เชอะ เชอะ เชอะ

เชียงชิงจื่อ: มาทำธุระ และถือโอกาสฮันนีมูนเล็กๆไปพร้อมกันน่ะ // Wwwwk:
@เซิงเซิงม่าน ทำเครื่องหมาย! พวกเขาอยู่ที่ซานย่า

เชียงชิงจื่อ: พวกเราจดทะเบียนกันเมื่อวาน// เฟิงหย๋าซ่ง: @เซิงเซิงม่าน ฉันแค่ไปห้องน้ำแป็ปเดียว จู่ๆนายก็แต่งงานได้ไง กลางดึกแบบนี้ พวกนายกระโดดขึ้นรถเมล์ไปก่อนกลับมาซื้อตั๋วแล้วมาประกาศว่าแต่งงานแบบนี้ บอกความจริงมานะ!

เชียงชิงจื่อ: เหมือนโพสที่แล้ว // เจ๋อเม่ยชายี่: @เซิงเซิงม่าน… เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อไหร่เนี่ย

เชียงชิงจื่อ: เหมือนโพสที่แล้ว // เกิงเสี่ยวซิน: @เซิงเซิงม่าน ทำเครื่องหมายแบบป้อแป้ตรงนี้ เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อไหร่อะ …

……

หายใจลึกๆ หายใจลึกๆ

ที่สำคัญคือมีคนว่าเธอเพราะว่าเธอไม่รีทวีตโพสนี้ด้วย

แต่เธอไม่ชินกับการอวดความรักต่อสาธารณชนนี่น่า เห็นเขาโพสเว่ยป๋อที่ไร เธออดรู้สึกผิดไม่ได้ทุกที เธอรู้สึกว่าได้รับสิ่งที่ยอดเยี่ยมเกินกว่าที่เธอจะคู่ควรแล้ว และไม่ควรจะอวดอะไร ถ้าเธออวด คงจะถูกทั้งพระเจ้าและมนุษย์โกรธแหงๆ

เธอคิดกับตัวเอง รีทวีตหรือไม่รีทวีตดี

ข้างๆตัวการใหญ่อย่าง — โถวไผต้าเหรินผู้งดงามเหนือใครนั้น — จู่ๆก็สั่งเบียร์มาขวดหนึ่ง เทใส่แก้ว ก่อนล้อเธอ “อยากคล้องแขนดื่มสุรางานแต่ง[2] ไหม”

เธอเขินสุดๆ

อย่าพูดเสียงดังแบบนั้นสิคะ…

ยิ่งใช้เสียงแบบนั้นพูดด้วย

เขาเทเบียร์สองแก้ว ชูแก้วตัวเองขึ้น จ้องตาเธอ พูดที่ละคำๆที่ละประโยค “ดื่มให้กับการแต่งงานแสนสุขของพวกเรา ขอให้พวกเรามีความสุขตลอดไป”

พอเขาพูดจบ ก็จ้องเธอนิ่ง ไม่พูดอะไรต่อ

เหมือนกับทั้งโลกนั้นเงียบสงัด ความตื่นเต้นของเหล่าเพื่อนๆ คำอวยพรและการอกหักของเหล่าแฟนคลับ แม้แต่คนที่นั่งโต๊ะข้างๆ มองพวกเขาทาน — ทุกอย่างนั้นเลือนหายไป

เขา โม่ชิงเฉิง ที่จ้องมองเธออย่างจริงจัง จริงใจ อวยพรให้ทั้งตัวเธอและตัวเขาเองมีความสุข

ใช่แล้ว เขาขอให้ทั้งสองคน — มีความสุข — ร่วมกัน

เธอชูแก้วเย็นเฉียบขึ้น ชนกับเขาเบาๆ

เสียงใส

ชัดเจนเรียบง่าย

“ดื่มให้กับการแต่งงานแสนสุขของพวกเรา” เธอพูดซ้ำเบาๆ “ขอให้พวกเรามีความสุขตลอดไป”

[1]先上车后补票 คำแสลง “กระโดดขึ้นรถเมล์ก่อน” แปลว่ามีความสัมพันธ์ก่อนแต่งงานนั่นเอง โดยมักจะใช้กับการท้องโดยไม่พร้อม และ “กลับมาซื้อตั๋วที่หลัง” คือการแต่งงานเพื่อ “ขึ้นรถเมล์”

[2]交杯酒 พิธีแต่งงานแบบจีน เจ้าบ่าวเจ้าสาวจะคล้องแขนดื่มเหล้า

———–

จบแล้วนะคะ ^^

ไว้ติดตามเรื่องอื่นๆด้วยกันนะคะ ขอบคุณที่คอยติดตามมาตลอดค่ะ